Naar huis

Dag van vertrek...

09.00 uur de dag van vertrek. Koffer inpakken, kleding achterlaten, afscheid nemen van het bed waar je een half jaar in geslapen hebt. Snel nog wat spullen ophalen, langs de Albert Heijn, papieren controleren.

`Maar El, hoe laat vliegen jullie dan?’ .. ‘Geen idee, Daffie regelt dat, ik loop gewoon achter haar aan’ .. ‘kwart voor 10!’ roept Daf ‘half 7 vertrekken naar het vliegveld!’. Nog 8,5 uur op Curaçao. Op het eiland waar je het grootste deel van de meest fantastische daagies van je leven beleefd hebt. Het eiland waar je geleerd hebt wie je vrienden zijn, waar je weer een hoopje mensenkennis in je hand gedrukt gekregen hebt. Daar waar onze magen het regelmatig opgaf, daar waar onze voetjes pijn deden van het dansen, daar waar we spierpijn hadden van alle waterpret en daar waar onze harten gebroken en weer geheeld zijn.

Acht en half uur om te genieten van iedere minuut. Om nog net eventjes te kletsen met mensen die je eventjes niet gezien hebt. Om gedag te zeggen tegen de medewerkers van het hotel en een laatste zwaai te werken naar de dames van de wasserette.

Heb ik genoten van iedere laatste minuut? Nee.

Ik heb acht en half uur lopen stressen, haasten en wachten. Wachten tot het half 7 was en ik hopelijk van het zeurende rotgevoel in mijn maag af was. Verdriet ophopen, tranen inslikken.

Aangekomen op airport Hato realiseerde ik me dat ik hier weer 3 uur moest wachten. Wachten op de instapkaart, de snelle dame van Hertz, de priemende ogen bij de douane, de psychologische vragen bij de marechausee. Het starten van de motoren, huilende kinderen bij het opstijgen, het introductiefilmpje van Arke.

De minuten slopen voorbij maar opeens wat het zover… Daar gingen we, de roltrap op. Het knoppie om: naar huis!

Dit was mijn laatste bericht... inmiddels zijn de eerste welkoms bezoekjes alweer voorbij. Curacao is een afgesloten periode. Mooie herinneringen vergaan nooit...