Campo Alegre (18+)

“Prostitutie is nergens zo geaccepteerd als op Curaçao. Campo Alegre is bekend over de hele wereld. Het is een complex dat niet ver gelegen is van Hato Airport. Op het complex werken voornamelijk Colombiaanse prostituees die er wonen in kleine huisjes. Algemeen bekend was dat eigenaar Giovanni van Ierland dit project gebruikte om geld wit te wassen. Geld dat hij verdiende met omvangrijke drugstransporten naar Nederland. Dat was nog in de tijd dat de grote jongens zich onaantastbaar voelden. Inmiddels zit Giovanni van Ierland in de Bon Futuro gevangenis.

Een ijzeren regel op Campo Alegre is dat er alleen mannelijke bezoekers worden toegelaten. Dat heeft twee redenen: ten eerste weet men dat iedere vrouw daar dus een prostituee is en ten tweede loopt men niet het risico een vrouwelijke kennis tegen te komen. Het tegenkomen van mannelijke kennissen wordt totaal niet als een probleem gezien. De vrouwen kwamen hiertegen in opstand en Campo heeft daarop ingespeeld door de dinsdagavondregel in te voeren. Dan mogen ook de vrouwen een avondje het nachtleven in.”

Het was dinsdagavond en ik was samen met mijn dinnies aan het ‘chickchatten’ toen een collega op het idee kwam na Campo te gaan. Dit omdat ze vond dat je het gewoon een keer gezien moest hebben. Hierop reageerde merendeel ‘ja goed idee!’

De rosé schoot me even in het verkeerde keelgat maar mijn gezicht en die van de andere spraakloze meiden herstelde zich snel. Toen iedereen aan het idee gewend was besloten we die aafie een bezoekje te brengen aan Campo Alegre. Om een uur of twaaf hebben we de auto gepakt en zijn richting Hato Airport gereden. De verlichte ‘entrance leaf’ scheen ons tegemoet en een vreemd gevoel bekroop me. ‘Ik voel me alsof ik iets illegaals ga doen… ‘ bekend ik.

We werden beter gefouilleerd dan op Schiphol, camera’s waren absoluut verboden en ons geld werd ingewisseld voor Campo Dollars. Bij binnenkomst zagen we in een oogopslag tientallen prostituees ronddrentelen, op zoek naar een klant. De rijen en rijen roze huisjes waar ze woonden waren voor iedereen toegankelijk. We deden een rondje en een uur later had ik mijn dinnie al makkelijk voor 800 gulden kunnen verkopen. De honderden huisjes zagen er allemaal hetzelfde uit dus we hadden het er al snel gezien. De show begon op dat moment toevallig, dus we gingen de zaal in en streken neer in de gemakkelijke banken met uitzicht op de danspaal.

Een mollige, onaantrekkelijke negerin in een latex pakje huppelde rond de danspaal en trok helaas haar klederen uit. Zelfs de mannen in de zaal fronsten en het applaus maakte weinig indruk. Haar kamernummer werd geschreeuwd en de een na de andere dame kwam het podium op. Net toen we ons begonnen af te vragen waarom dinsdag ladiesnight was riep de presentator met een knipoog ‘y para las chicas… antonioooo!

De jongen met zijn string schoot een tafeltje naast ons bij iemand op schoot. Ik peins er niet over de bewegingen die hij maakte te omschrijven en dat zegt natuurlijk genoeg. Hij begon vol overgave tegen de dame zijn heup werk te doen. Dat was voor mij en mijn meerdere genoeg redenen om weg te komen. Hier werden wij vriendelijk bij geholpen. Toen de zoveelste barbie met siliconen, extensions en nepnagels het podium opliep viel het ons op dat ze attributen bij zich had. Graag beperk ik de omschrijving tot de drie redenen waarom we de zaal misselijk verlieten: een fruitschaal, zilveren ballen aan een ketting en iets véél te groots.

Tevens wil ik nog eventjes vermelden: ‘Ethiek’ hoort bij mijn opleiding communicatie. Wie deze weblog ethisch niet correct vond, kan daarom verhaal halen bij de HAN.

Verder…
Vorige week ben ik naar Klein Curacao geweest. Woooow! Wat is het daar blauw zeg! Echt een bountystrand, bountywater, allesbounty. Na een redelijk beroerde heenweg met het bootje over een ruige zee, heb ik ff liggen dutten en ben ik gaan bakken, snorkelen, bakken, eten en drinken. Met een woord dus Hopi Dushi! Ik ga er niet te veel over zeggen, je moet gewoon ffies de foto´s zien!

Tripje Miami…
Dat was soeperdepoeper! 3 daagies Miami Beach en 2 daagies Disney. Belle, Jamine, Alladin, Mickey Mouse, Minnie, Donald iedereen was erbij! Spot de fotowtjes maar!

Verder zijn we hard in de richting aan het gaan van ´De tijd dat altijd iemands zijn laatste week heeft´. De eerste bewoners van het Lido hotel is vorige week vrijdag vertrokken en heeft daarmee het startsein gegevens voor een reeks vertrekkende Lido bewoners. En dat voelt raar. Omdat mensen weggaan maar ook omdat je zelf bij die reeks hoort. Aankomende zondag is het voor mij de dag van vertrekken… Een dubbel gevoel heerst. Ik wil graag iedereen zien maar dit betekend dat er een einde komt aan dit grote avontuur…

Ik kan nu wel zeggen, tot snel!

Liefs Ellen